Αντώνης Ζάβαλος: «Όλοι πρέπει να παράγουν, αλλιώς δεν έχουμε μέλλον ως χώρα»

Ο ΑΥΤΟΔΗΜΙΟΥΡΓΗΤΟΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΑΣ ΚΑΤΑΘΕΤΕΙ ΤΟ ΑΠΟΣΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ ΤΟΥ

Του ΛΕΥΤΕΡΗ ΠΑΠΑΣΤΕΡΓΙΟΥ

«Η αγωνία κάθε επιχειρηματία που έχει χτίσει την επιχείρηση του από το μηδέν είναι να τη δει να προχωράει και να εξελίσσεται. Γι’ αυτό και οφείλει να φτιάξει άξια στελέχη που θα την πάνε πιο μακριά. Άλλωστε, για μένα τουλάχιστον είναι πολύ πιο φιλόδοξο να χτίσεις μια επιχείρηση και να τη δεις να προχωράει, προς όφελος της κοινωνίας, των εργαζομένων και των μετόχων, παρά να «φουσκώσεις» τον προσωπικό σου κουμπαρά. Ουσιαστικά αυτός είναι και ο σίγουρος τρόπος επιβίωσης των επιχειρήσεων, δηλαδή η υγιής ανάπτυξη».

Ο Αντώνης Ζάβαλος, περιγράφοντας με τα παραπάνω λόγια μια εκ των βασικών επιχειρηματικών του αρχών, είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος, μα καθόλου συνηθισμένος επιχειρηματίας. Ίσως αυτή η αντίθεση από μόνη της να είναι το πιο ενδιαφέρον κομμάτι στην προσέγγιση ενός ανθρώπου που θεωρείται, αποδεδειγμένα, επιτυχημένος στη δουλειά του και που ο ίδιος δεν έχει επιτρέψει επ’ ουδενί την επιτυχία αυτή να αλλοιώσει τις βασικές του αρχές, που διέπουν όχι μόνο την εταιρεία του αλλά και την προσωπική του ζωή.

Δεν ανήκει στο «club των κοσμικών», δεν θα τον ταυτίσεις με «προκλητικές» και επιδεικτικές κινήσεις που θα έχουν ως στόχο τον εντυπωσιασμό του κοινωνικού συνόλου, δεν θα καταλάβεις, αν δεν τον γνωρίζεις, πως ο άνθρωπος αυτός ηγείται μιας εκ των πέντε μεγαλύτερων επιχειρήσεων χαρτοποιίας, -του κλάδου στον οποίο δραστηριοποιείται, με 20% ανάπτυξη σε ετήσια βάση, με εξαγωγές και απόλυτη κεφαλαιακή ισορροπία.

Ο κύριος της Cartontec, ένα συννεφιασμένο πρωινό του Οκτωβρίου, στέκεται στο παράθυρο των γραφείων της εταιρείας του και κοιτάζει ένα πραγματικό εργοτάξιο: η εταιρεία αναπτύσσεται, οι εγκαταστάσεις μεγαλώνουν και η ίδια σχεδιάζει το μέλλον της σε νέες βάσεις, τόσο σε κτιριακό όσο και σε επαγγελματικό εξοπλισμό. Δέχεται να μου μιλήσει για όλα όσα έζησε, μα πιο πολύ για το καταστάλαγμα των εμπειριών του, θέλοντας, ίσως, με τον τρόπο αυτό, να δείξει το δρόμο προς τους νεότερους. Άλλωστε το ίδιο κάνει και ο ίδιος στην εταιρεία του, όπου έχει επιλέξει συνειδητά να είναι πολύ κοντά στα στελέχη και να τα καθοδηγεί στις κρίσιμες αποφάσεις.

Παρατηρώ τον τρόπο που επικοινωνεί με τους ανθρώπους του και αντιλαμβάνομαι πως και στον χώρο των επιχειρήσεων δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω από αυτό που χρειάζεται και στην ίδια τη ζωή. Τι είναι αυτό; Διαβάστε και θα το καταλάβετε…

Πως ξεκίνησαν όλα;

Το 1985 ξεκίνησα να ασχολούμαι με τα χαρτοκιβώτια και το 1990 (πριν 30 χρόνια) ίδρυσα την επιχείρηση μου. Σήμερα που μιλάμε, αυτή η επιχείρηση που συντηρεί 100 οικογένειες και αποδίδει κανονικά τους φόρους της στο ελληνικό δημόσιο αποτελεί το καμάρι μου. Η επιχείρησή μας εξειδικεύεται στον σχεδιασμό και την παραγωγή χαρτοκιβωτίων για προϊόντα. Με πάνω από 1000 πελάτες σχεδόν σε ολόκληρη τη χώρα, με 100% πιστοποιημένα προϊόντα, η εταιρεία μας με παρουσία 30 ετών στον κλάδο της χάρτινης συσκευασία, είναι σε θέση να ικανοποιεί άμεσα με προϊόντα υψηλής ποιότητας κάθε ανάγκη του Έλληνα παραγωγού, εμπόρου και επιχειρηματία. Η εξειδίκευση μας βρίσκεται στην παραγωγή κυματοειδούς χαρτονιού, χαρτοκιβωτίων και χαρτοτελάρων καθώς και παρελκόμενων υλικών συσκευασίας από χαρτόνι με την χρήση της τελευταίας τεχνολογίας. Ο πλήρως αναβαθμισμένος μηχανολογικός εξοπλισμός δίνει την δυνατότητα παραγωγής μιας ευρείας γκάμας προϊόντων υψηλής ποιότητας που καλύπτουν πλήρως τις ανάγκες των πελατών μας για την ασφαλέστερη αποθήκευση και μεταφορά των προϊόντων τους.

Γιατί επιλέγετε να βάλετε πρώτα στην ιεράρχηση σας τους εργαζόμενους σας;

Οι εργαζόμενοι θα πρέπει να αισθάνονται πως η εταιρεία είναι δική τους. Αυτή ήταν και είναι βασική μου αρχή. Για τον λόγο αυτό επενδύουμε συνέχεια πάνω στα δικά μας στελέχη, ανθρώπους που ζυμώθηκαν εντός της εταιρείας.

Για να το αισθανθούν αυτό οι εργαζόμενοι, τι θα πρέπει να αισθανθεί ο επιχειρηματίας;

Ο επιχειρηματίας οφείλει να αισθανθεί πως είναι διαχειριστής ενός κοινωνικού γίγνεσθαι και όχι απλώς και μόνο ενός οικονομικού μεγέθους. Αν σε μια επιχείρηση δημιουργηθεί περιβάλλον «εξαναγκαστικής εργασίας», τότε το παιχνίδι έχει χαθεί.

Ποιο είναι το λάθος που γίνεται στη χώρα;

Πάσχουμε από παραγωγική συνείδηση. Αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα μας. Ο λαός γαλουχήθηκε στη λογική πως γίνεται να ζει με δανεικά. Αυτό ήταν ολέθριο και φυσικά το πληρώσαμε ως χώρα και ως κοινωνία. Έχω την αίσθηση πως τώρα έχει αρχίσει και φυσάει ένα αεράκι συνειδητοποίησης.

«Συνειδητοποίηση» ως προς τι;

Πως δεν μπορεί να είναι όλα «αέρας». Χρειάζεται παραγωγή. Η παραγωγή είναι η προστιθέμενη αξία της χώρας. Όλοι πρέπει να παράγουν, αλλιώς δεν έχουμε κανένα μέλλον.

Τελειώσαμε με την κρίση;

Η κρίση δεν τελείωσε αλλά είμαστε σε καλό δρόμο. Φτιάξαμε μια κοινωνία βολεμένη με πολλές ανοχές. Τώρα κάποιοι έγιναν σοφότεροι αλλά πολλοί όχι ακόμα. Ήμασταν μια τυχερή γενιά που έζησε σε έναν κόσμο δημιουργίας και προσδιορίσαμε τη θέση μας ψηλά. Το 2015 κάτω από μια άσχημη πολιτική καθοδήγηση κινδυνέψαμε να απολέσουμε το μεγαλύτερο κεκτημένο μας ως χώρα, την ευρωπαϊκή μας ταυτότητα. Ήμασταν τριάντα χρόνια σε νιρβάνα και ξυπνήσαμε σε κατάσταση σοκ.

Τι είναι αυτό που χρειαζόμαστε;

Χρειάζονται ηγέτες σε όλους τους χώρους. Στην πολιτική, τη διανόηση, την παιδεία. Ηγέτες που θα πάρουν τον κόσμο από το χέρι και θα του δείξουν τον δρόμο του μέλλοντος.

Τριάντα χρόνια στον κόσμο των επιχειρήσεων, με μια επιτυχημένη διαδρομή, ποιο είναι το βασικό συμπέρασμα της πορείας αυτής;

Αυτό που συμπεραίνω είναι πως δεν χρειάζεται ευφυΐα αλλά κοινός νους. Όχι μόνο στον κόσμο των επιχειρήσεων αλλά παντού. Και φυσικά ο έρωτας με το αντικείμενο της δουλειάς σου. Εμένα, πολλά από τα όνειρά μου είναι χαρτοκιβώτια!

Ποια είναι η φιλοδοξία σας;

Φιλοδοξία μου είναι η εταιρεία μου να αποτελεί πρότυπο κοινωνικό και πρότυπο για τους εργαζομένους.

Αναρωτιέμαι, αν σας έχει γίνει πρόταση εξαγοράς.

Ναι μου έχουν γίνει και μάλιστα κάποιες πολύ σοβαρές και με πολλά χρήματα.

Και;

Έκανα πίσω και απάντησα αρνητικά.

Γιατί;

Για δυο, βασικά, λόγους: Πρώτον, γιατί πιστεύω πως μπορώ να τη φτάσω ψηλότερα και δεύτερον, γιατί δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου «εισοδηματία». Αν θες, είναι θέμα χαρακτήρα.